De FNWP viert zijn 13 jarig bestaan! We lieten ons inspireren door een opdracht van Marlies en Veerle: " Beschrijf iemand van de rug af gezien. Zijn uiterlijk, maar ook de interpretatie van die fysiek en wat de kijker projecteert/hoopt…". Onze tekst schreven we op voorhand.
Zoals de traditie het betaamt worden de teksten door elkaar geschut en opnieuw uitgedeeld. Ieder leest de tekst die zij krijgt, of het nu je eigen verhaal is of dat van iemand anders. Vervolgens proberen we de eigenaar te raden. Plezier verzekerd!
Ik scoorde dit jaar bijzonder slecht. Ik had maar vier van de negen teksten juist gekoppeld.
Herken jij in onderstaande tekst mijn schrijfstijl?
Haar bruinblonde pijpenkrullen dansen op haar schouders. Het is de verkoelende zeebries die ermee speelt. Een vleug van haar parfum bereikt mijn neus. Ik hou mijn adem in, een poging om de geur bij te houden. Het turquoise kleedje dat ik haar zo mooi vind staan, witte sneakers en enkelkousjes voor haar gemak. Ze heeft moeite gedaan en dat voor mij. Aan de horizon van het strand van Blankenberge daalt de zon. Ze leunt met haar ellebogen op de reling en volgt het schouwspel met haar blik. Ik sta een vijftal meter achter haar en beeld me in hoe ze af en toe haar ogen sluit om wat ze ziet op te slaan, zoals alleen zij dat kan. Hoeveel mensen kennen haar als een geluksmomentjesplukker? Hoe lang kan zij teren op een enkel simpel beeld? Misschien komt ze nu spiritueel of zweverig over, maar dat is ze allerminst. Het leven stond haar niet toe om zorgeloos te zijn. Het leerde haar met de twee voeten stevig op de grond te staan. Ze maakt het me niet makkelijk wanneer onze meningen van elkaar verschillen. Ze is als gember, een delicatesse maar brandend op de tong.
Gonda vond enkele leuke opdrachten in het boek '712 more things to write about'. Ik liet me inspireren door 'Het is de laatste dag van je leven. Hoe breng je hem door?' en het boek 'They Both Die At The End' van Adam Silvera. - grote aanrader trouwens!-
Ik schrik wakker. Mijn telefoon laat de gevreesde Deathcast-ringtone horen. De klok wijst 16 minuten na middernacht aan. Hoewel het schrikken is, reageer ik bijzonder kalm op het nieuws dat vandaag mijn Einddag is. Sinds het ontstaan van Deathcast heb ik me hierop voorbereid. Dat is typerend voor mij: alles netjes op orde en puntjes op de i. Louis, de medewerker die als opdracht heeft mij op de hoogte te stellen, brengt de boodschap rechtuit maar medelevend. Ik bedankte hem. Hij blijkt met verstomming geslagen. Ben ik de enige die Deathcast bedankt?
Ik leg af. Mijn hartslag gaat tekeer. Met een ruk sla ik de dons van me af. De koude vloer onder mijn voeten brengt me tot bedaren. Ik adem diep in, sta op en schuif met zware stappen naar de logeerkamer. In de lage eikenhouten kast die daar staat, vind ik wat ik zoek: twee stevige, wit-kartonnen dozen. Ik draag ze naar de tafel in de woonkamer en knip het licht aan. Hoewel het felle schijnsel de duisternis verjaagt, blijft de spanning hangen. Het zal een lange dag worden, of misschien ook niet?
Ik open de eerste doos, laat mijn vingertoppen over de lichtbruine enveloppen die erin zitten glijden. De beweging maakt een ratelend geluid. Elke enveloppe bevat een handgeschreven brief, elk ervan bestemd voor iemand anders. Uiteraard heb ik zowel mijn zoon als mijn dochter uitvoerig geschreven. Het voor de hand liggende ‘ik zie je graag, ik ben trots op je’ maar ook het minder makkelijke. De momenten uit hun leven die ik koester, over de personen die zij geworden zijn en hoe ze elk op hun eigen manier mijn verwachtingen hebben overtroffen. Als je als moeder al verwachtingen hebt. Ook voor elk van mijn zes kleinkinderen wachtte een soortgelijke brief.
Toch zijn er ook minder voor de hand liggende ontvangers: mijn overbuur die als jonge alleenstaande vader zo goed voor zijn zoontje zorgt maar die ik alleen ken van een sporadische goedendag. Ook Freddy van café ‘De Welkom’ die me elke woensdagnamiddag mijn bestelde glas zoete witte wijn brengt en het daarbij nooit nalaat een korte babbel te doen. En niet te vergeten, Sonia de kassierster van de Delhaize om de hoek met de prachtige glimlach. Alleen al van de gedachte daaraan, begin ik zelf te stralen. Ik plaats de deksel terug op de doos. Ik weet dat elke brief af is. Ik ben voorbereid, zoals ik al zei.
Ik neem een slok van mijn muntthee en schuif de andere doos kortbij. Wanneer ik deze deksel optil, trillen mijn handen kortstondig. Zoals ik weet is hij tot aan de rand toe gevuld met prullaria, al zal ik dat nooit zo bestempelen. Voor mij bevat ze 73 jaar aan herinneringen. Bovenaan ligt een witte enveloppe. Voorzichtig neem ik hem op en leg ik hem aan de kant.
Of ik die vandaag zal gebruiken, weet ik nog niet.
Mijn vingers snuisteren langs de kleine belangrijkheden van mijn leven. Het macaroni-vriendschapsarmbandje dat Annie me 64 jaar geleden gaf. Dat moment was het begin van een prachtige, jarenlange vriendschap. Een oud, vergeeld bioscoopticket van die ene film die ik samen met Antoine zag op onze eerste date. Zeemzoet keer ik terug naar die avond, naar mijn allereerste kus op het eind. Tranen vertroebelen de zeeschelp die enkele ogenblikken later tussen mijn vingertoppen danst. Plots sta ik weer op het strand van Blankenberge. De hand van mijn tweede oudste kleinzoon Tuur losjes in de mijne. Hij was een jaar of zeven.
“Oma kijk wat een mooie!” zijn ogen hadden geschitterd.
“Prachtig,” antwoordde ik.
“Voor jou,” plots een serieuze blik en een kleine vermanende vinger “nooit kwijtraken hoor. Dan ga ik echt heel boos op je zijn!”
Zou hij zich dat moment nu nog herinneren?
De nacht verandert langzaam terwijl ik door mijn leven wandel. Rond acht uur besluit ik dat het tijd is voor mijn lievelingsontbijt: versgeperst fruitsap, verloren brood met kinnekessuiker en een beentje zwarte chocolade. Van dat laatste neem ik er twee. Het zal de laatste keer zijn. Eens de keuken weer aan de kant, neem ik enkele handdoeken uit de badkamerkast en stop ze in een grote tas. Om tien uur gaat het welnesscomplex open. Ik ben vastberaden mijn Einddag in alle rust en sereniteit door te brengen. Als ik niet sterf voor sluitingstijd, heb ik altijd de witte enveloppe nog. Even overvalt me een doodsangst. Wat als ik opgesloten raak in een sauna en levend gekookt word? Kordaat roep ik mezelf tot de orde. Deathcast voorspelt dat je in de komende 24 uur overlijdt, maar weet niet hoe dat zal gebeuren. Ik kan mijn dood dus niet voorkomen. Ik adem diep in en opnieuw uit, spreek mezelf streng toe: hou je aan het plan. Voor ik de deur achter me dicht trek, graai ik nog snel de witte enveloppe van de tafel in de woonkamer. Ik had nog nooit drugs gebruikt en wou dat toch een keer in mijn leven proberen. Dat ik binnen 15 uur en 23 minuten zal overlijden aan een overdosis van de cocaïne die de enveloppe bevat, weet ik op dat moment nog niet.
Ter info voor wie de roman niet las:
Deathcast is een organisatie die erin geslaagd is om te voorspellen wanneer mensen zullen doodgaan. Als je een membership aangaat, belt Deathcast je op de dag van jouw overlijden. De telefoontjes starten om middernacht. De organisatie kan je vertellen dat je doodgaat, maar niet hoe. De dag dat je doodgaat noemt in het boek “je Einddag”.
Met mijn blik sein ik mijn ongemak. Wat doet die kerel hier op mijn sofa en waarom ben je zo op hem aan het kwijlen? Ik sla mezelf figuurlijk voor het hoofd. Waarom ze erop zit te kwijlen hoeft ze niet uit te leggen. Het bodybuilderachtige type dat vol zelfvertrouwen plaatsnam op mijn zetel, is helemaal Laura’s type. Het is niet de eerste en zal ook niet de laatste zijn die ze vanop zo’n datingapp haalt.
Dat mijn seinen geen zin heeft, is duidelijk. Laura is te enthousiast. “Zal ik de wijn uit de koelkast pakken?” Ze straalt, zoals steeds wanneer ze een nieuw lief heeft.
Binnen enkele weken kan ik de brokken weer lijmen.
“Doe maar alsof je thuis bent,” hoor ik mezelf antwoorden.
“We ontbreken een glas.” De slimmerik zal ook eens iets zeggen.
Ik rol met mijn ogen. “Ik had jou hier dan ook niet verwacht,” ik probeer het zo vriendelijk mogelijk te laten klinken.
“Sorry Lou, ik wou je verrassen met de nieuwe liefde van mijn leven.” Kirt Laura wanneer ze met ontkurkte fles terug in de zetel ploft. Ze drukt een lange kus op de kerel zijn lippen.
Ik weiger te kijken.
Enthousiast begint ze te vertellen, wanhopig swipen, de perfecte match, non stop berichtjes sturen, een prachtige eerste date. Ik heb het allemaal al eerder gehoord. Ik nip van mijn glas.
Ik heb hier geen zin in.
Ik heb hier GEEN zin in.
“Sanitaire stop.” Ik spring recht en haast me naar de gang. In de spiegel van het kleinste kamertje bekijk ik mezelf. Ik had nood aan een vriendinnenavond met wijn op de zetel, in pyjama. Ik staar naar mijn hartjes t-shirt, Tweety broek en slordige paardenstaart. Met een zucht plof ik neer op de porseleinen pot en laat mijn hoofd in mijn handen zakken. Ik kan het niet opbrengen terug te keren. Na enige tijd hoor ik Laura’s bezorgde stem. “Lou, alles in orde?”
“Nee, buikpijn,” roep ik in een opwelling.
“Oh, wat jammer. Neem je tijd!”
“Ik vrees dat dit iets van lange duur wordt,” roep ik door de houten deur. “Het spijt me heel erg.”
Ik doe een schietgebedje.
“Heb je liever dat we gaan?”
Mijn gebeden zijn aanhoord.
Deze sessie lieten we ons inspireren door 'leugentjes om bestwil'. We splitsten de leugens op in drie delen: de situatie, de leugen en de waarheid. Elk deel kreeg zijn eigen stapel. Vervolgens trokken we één papiertje uit elke stapel: dit vormde onze opdracht.
Ik trok volgende papiertjes:
> Situatie: Ik heb afgesproken met een vriendin voor een wijntje, maar zij bracht zonder verwittigen een andere persoon mee.
> Leugen: ik ga op de wc zitten en zeg dat ik buikpijn heb.
> Waarheid: ik heb er geen zin in.
Zou ik kwaad zijn, moest ik nog leven? Zou ik me omdraaien in mijn graf als ik het kon? Met lede ogen aanschouw ik de volgende lading die via het raam van de eerste verdieping naast mij in de container gegooid wordt. Mijn dokterstas heeft betere jaren gekend, die vuilnisemmer zal ik niet missen, daar is de foto waarop mijn moeder zo mooi lacht. Ik zou zuchten als het papier het me toeliet. De volgende generatie eist zijn plek op. Had ik in mijn jonge jaren niet hetzelfde gedaan? Heb ik recht op sentiment? Op de ijdele hoop dat m’n leven meer waarde had dan een container voor’t schroot?
Zal mijn vastgedrukte, papieren glimlach de toevallige voorbijgangers kunnen overtuigen?
Neem me mee.
Denk aan mij.
Koester mij?
In de Facebookgroep "Durf te vragen Tienen" trok een bericht mijn aandacht. Het ging om een foto van een gevulde afvalcontainer aan een huis dat werd leeggemaakt. Het zette aan tot denken: wat gooit men weg, wie zou daar gewoond hebben, wat is de reden van het leeghalen van dat huis,... Ik stelde de vraag aan de FNWP schrijvers en we gingen aan de slag.
Centraal op de container lag een kader met een foto. Het was deze die mij intrigeerde.
Wegens de GDPR regelgeving kan ik de foto helaas niet op mijn website publiceren.
Woordbloesem
We gebruiken cookies om websiteverkeer te analyseren en de ervaring op je website te optimaliseren. Als je het gebruik van cookies accepteert, worden je gegevens gecombineerd met de gegevens van alle andere gebruikers.