23 augustus 2024

FNWP-lid Isabelle nodigde ons voor een zomersessie uit bij haar thuis. Zij voorzag een spannende schrijfopdracht gebaseerd op het gezelschapsspel Black Stories. We kozen een kaart en mochten alleen het raadsel op de voorkant lezen. Hierdoor lieten we ons inspireren.

Dit stond er op mijn kaartje:

"Omdat een blinde zonder problemen door de puinhoop liep, bleef een vrouw in leven." 

 “Kom.” Zijn stem verzacht mijn paniek.
“Waar ben je?!” Schreeuw ik. Mijn handen graaien door dikke grijze rook. Ik kan ze niet zien. Mijn longen vullen zich met de dikke substantie, hoest ze weer uit.
“Hier.” Opnieuw die stem. Handen op mijn onderbeen. “Buk. Rook minder dik.” Een hoestbui. “Meer adem.”
Ik laat me op handen en knieën zakken, kuch ongecontroleerd. Daar ontwaar ik zijn silhouet tegenover een fel oranje gloed. De hitte van de vlammen verschroeit me. Tranen stromen over mijn wangen.
“Gewond?” vraagt hij.
“Nee.” Ik schud mijn hoofd ook al kan hij het niet zien.
“Kan je kruipen?” Opluchting in zijn stem.
“Ja,” Hijg ik.
Hij zoekt mijn schouder, vindt mijn hand, duwt er een stuk touw in. “Hou goed vast. Ik eerst.” Zijn stem raspt, hij hoest. “Kom.” Hij draait zich om, vervolgt zijn weg.
Ik voel het touw strak trekken en volg. Om ons heen knetteren vlammen, zwelt een oorverdovende ruis, klinkt er ritmisch getik. Mijn knieën schreien. Plots houdt hij halt. Ik kruip dicht tegen hem aan, spits mijn oren. In de rook ontwaar ik een silhouet. Nu pas hoor ik de jammerkreten. Een soortgelijk gesprek ontspint. De jongeman kalmeert, hurkt neer. Ik geef hem het einde van het touw. In stilte vervolgen we de weg, doorheen knetteren, ritmisch tikken, ruis en ons kuchen door. Het touw snijdt mijn handpalm, toch laat ik niet los. Plots weerklinken in de verte sirenes. De man van de stem houdt halt. Verderop kleurt de rook ritmisch blauw. Mijn hartslag versnelt. Onze leider verandert van koers, leidt ons in de richting van de blauwe flikkering en het terugkerende geluid. Het geknetter wordt minder, ook de ruis verstilt. Alleen de ritmische tik en onze hoestbuien volgen. Ik kan nu ongeveer een halve meter voor me zien.
Wanneer de sirenes stoppen, verstart onze leider. Ik voel twijfel. Is hij moe, ziek, gewond? Ik kruip naar voren, zoek zijn schouder.
“Naar voren, kom.” Ik neem de leiding over. Na enkele tientallen meters is de meeste rook verdwenen. Ik sta recht, help de twee mannen overeind. Onze leider klampt zich aan me vast. Ik laat niet los. We strompelen verder in de richting van het blauw.
Pas wanneer een brandweerman ons met een grote zaklamp beschijnt zie ik de man die mijn leven redde. De man met de zachte stem, het vriendelijke gezicht, de lege ogen en de witte stok. 

Als Kerstcadeau kreeg ik The Writers Toolbox (zeer goede keuze van mijn Secret Santa, dus dikke merci!). Dit is een doos vol met creatieve spelletjes om je schrijversbrein te prikkelen. 

We besloten te werken met de stokjes met zinnen op. Ieder van ons trok een beginzin. We zetten een timer van tien minuten en START! Wanneer de timer af ging trokken we uit een andere hoop stokjes een "middenzin" en gingen we opnieuw tien minuten aan de slag. Eindigen deden we met een eindzin uit de laatste hoop stokjes. 

In mijn opdracht maakte ik alleen gebruik van de eerste zin en de "middenzin". Zie hieronder het resultaat! 

Na twee maanden besloot ik werk te zoeken als stripper. Rekken vullen in de lokale supermarkt bleek absoluut niks voor mij. Als ik de aftastende blikken en vettige opmerkingen van winkelmanager Bert moest verdragen, dan niet voor een hongerloon! Tegen mijn ouders vertelde ik dat ik promotie had gemaakt. In plaats van overdag de rekken te vullen, vertrouwde het management me voldoende om het ’s avonds en tot in de vroege uurtjes te doen. Waarom zou dochterlief tegen hen liegen? Mijn outfits en make-up verstopte ik in mijn auto. Ik reed naar een kleine, meestal verlaten parking in de buurt en kleedde me daar achter enkele hoge struiken om. De ene keer droeg ik een zwart-wit outfit met hoge witte kousen, de andere keer koos de klant voor een strak politie-uniform met een kort shortje en handboeien met pluche. Ik danste de sterren uit de hemel, herinnerde me elke choreografie die ik als twaalfjarige leerde, voegde er wat extra heupwerk aan toe. Vanavond was het anders. Het was de eerste keer in mijn stripper carrière dat een klant koos voor het huisvrouwpakket. Met roffelende hartslag en trillende vingers duwde ik de drukknopen van de ouderwetse bloemetjesschort dicht. Mijn haar draaide ik in een keurige knot op de achterkant van mijn hoofd. Ik koos voor mijn felrode lipstick, misschien wat te voor bij de tuttige outfit, maar ik moest me op één of andere manier sexy voelen om dit jobke tot een goed einde te kunnen brengen. Tot slot wurmde ik mijn voeten in de aansluitende leren instekers en greep ik de regenboogkleurige plumeau die me zou vergezellen op deze opdracht. Ik stapte uit mijn auto en haastte me de straat over in de richting van de villa waar ik verwacht werd. Achter één van de grote ramen op de benedenverdieping, vermoedelijk de woonkamer, brandde een flauw licht. Was ik wel juist? Er speelde nergens muziek en er klonk geen mannengeschater of zattemansklap. Ik ademde diep in en uit en duwde op de bel. Binnen hoorde ik gestommel. Even later opende de deur en begroette een kalende, zeventigjarige man me. Op zijn neus balanceerde een bril met beduimelde glazen die van mijn opa had kunnen zijn. Hij droeg een versleten herenpyjama met rode en witte strepen. Rond zijn kruis merkte ik een vergeelde vlek op. Ik slikte.
“Goedenavond meneer, ik vrees dat het om een vergissing gaat.” Dit was sowieso geboekt door iemand die zichzelf heel grappig vond, dacht ik. Gelukkig moesten klanten bij de boeking een voorschot betalen.
“Hoezo?” Zijn blik gleed over mijn lichaam. Zijn wenkbrauwen schoten de hoogte in.
Ik stopte de plumeau weg achter mijn rug en glimlachte. “Ik denk niet dat u een stripper besteld heeft, meneer.” Het klonk onzeker.
“Mijn vader zei altijd:” Hij schraapte zijn keel, vervormde zijn stem en stak zijn wijsvinger vermanend in de lucht. “‘Als ge geen kansen neemt in het leven, zijt ge zo goed als dood.’”
Ik staarde hem niet begrijpend aan.
Hij grinnikte. “Ge ziet er prachtig uit, juffrouw.” Hij likte zijn lippen waardoor ik een glimp opving van enkele vergeelde tanden. Toen zette hij een stap opzij. “Loop maar door naar de woonkamer, daar rechts. Ik heb mijne gemakkelijke stoel al klaargezet.”
Ik stapte over de drempel, liet de vieze oude mannen geur die in de woning hing me overspoelen. Plots voelde ik een hand op mijn schouder.
“Oh, juffrouw. Nog één gunst. Zou u van outfit willen wisselen?”
De man reikte me een versleten, veelkleurige, soortgelijke schort die ik droeg aan. Plots veranderde zijn houding in die van een kleine jongen met een blik die in de grond boorde en wriemelende vingers. Amper hoorbaar verklaarde hij: “Deze was van mijn Antoinette. Ze… ze is niet meer.” 

De FNWP bestaat dit jaar 11 jaar. Hoe we dat vierden, ontdek je op de blog van de groep.

Ter ere van die 11de verjaardag schrijven we allemaal een tekst met als thema 'kamerplantenverdriet'. Een woord dat ontstond tijdens een schrijfweekend in Bure in januari.

Met mijn voet duwde ik op de knop van de stofzuiger. Het gebrom van de motor stierf langzaam weg. Ik plaatste mijn handen in mijn zij en blies fors uit. De slaapkamer van mijn kinderen was opnieuw opgeruimd en proper. Nu nog dweilen en ik kon tevreden zijn. Ik grinnikte. Waar schermtijd allemaal niet goed voor was. Vanuit de openstaande deur van de woonkamer hoorde ik de tv. Mijn kinderen waren stil. Zijn ze in slaap gevallen? Het zou me goed uitkomen moesten ze beiden een dutje doen. Dan kon ik dweilen zonder gezeur en had ik daarna tijd voor koffie. Terwijl ik de deur van de woonkamer naderde, werd mijn aandacht getrokken door een verdwaald lichtgroen blad dat op de grond lag. Kwam dat van mijn Ficus? Verderop lagen er nog meer. Een spanning nestelde zich ter hoogte van mijn maag. Ik haastte me de woonkamer in.
Kleine Roos lag op haar rug op het beige tapijt: haar ogen gesloten, haar handjes gevouwen op haar buik. Broer Tibe droeg zijn speelgoed stethoscoop en witte doktersjas. Hij stond op de tippen van zijn tenen. Zijn handjes reikten naar de laatste blaadjes. De rest van het groen was als confetti verspreid doorheen de ruimte. Mijn Ficus stond er kaal bij. Ik wist niet of ik moest huilen of lachen. “Awel?!”
Tibe draaide zich geschrokken om en liet de blaadjes uit zijn vuist naar de grond dwarrelen. Roos zat in een vloeiende beweging rechtop. Ze staarden me met grote ogen en bleke gezichtjes aan.
“Wat denken jullie dat jullie aan het doen zijn?” in enkele stappen stond ik naast mijn kroost. Roos haar onderlip trilde zachtjes. Ik plaatste mijn handen in mijn zij, keek vragend naar mijn zoon.
“Ik ben de dokter en Roos is ziek en de plant maakt alles beter, dat heeft papa gezegd!”
Begrip sijpelde als stroop binnen. Ik herinnerde me vorige week: Roos die struikelde en haar hoofd aan de kast stootte, Bert die haar recht hielp en troostte. Mijn dochter die bleef brullen, meer van het verschieten dan van de pijn. “Tibe, breng eens een blad van die plant.” Bert had onze dochter op schoot genomen en de magie onthuld. “Kijk, als je op dat blaadje blaast, zo” hij had kort geblazen en vervolgens de kinderen gewenkt “kom, jij ook Tieps en nu jij Roos.” mijn dochter haar sikken was intussen bedaard “en dan moet je zo, kijk, op het pijntje wrijven en dan verdwijnt het, zie je?”. Het blad werd zacht over de buil gewreven. “De pijn is weg, hé Roos?” Onze dochter had breed gelachen en hevig geknikt.
“Maar hoe?!” riep Tibe.
“De plant heeft magie.” Had Bert geheimzinnig gefluisterd. “Hij laat alle verdrietjes verdwijnen.”
“Mama boos?” mijn dochters frêle stemmetje deed me terugkeren naar het nu.
“Nee, mama niet boos.” Zei ik terwijl de lucht tussen mijn opeengeklemde tanden glipte.
“Kom eens hier jullie twee.” Ik nam mijn kinderen in mijn armen. “Nu moeten jullie eens goed luisteren. Als je de magie van de plant gebruikt voor neppe pijntjes, dan gaat het niet meer werken bij échte pijntjes. Dan denkt de plant dat jullie hem foppen wanneer het écht is en dan is er geen magie.” Hun hoofdjes knikten simultaan. “Jullie mogen dus geen blaadjes van de plant trekken als het niet nodig is. Mama of papa beslissen of we een magieblaadje nodig hebben, oké? Kom hier, knuffel.” Ik omarmde mijn kinderen en bekeek intussen de ravage.
“Hop, ga maar met twee naast de plant staan.” Ik nam mijn gsm van de tafel en zocht de camera. “We zullen papa eens een mooie foto sturen terwijl hij werkt.” Enkele klikken later zond ik hem naar Bert. “En nu spelen we een leuk spel!” Tibe en Roos waren meteen één en al oor. “Om ter meeste blaadjes verzamelen. Beginnen jullie maar. Ik haal een emmer om ze in te doen.”
Mijn berichttoon weerklonk. Bert zijn naam verscheen op het scherm.
Oh nee, schat. SORRY.
Ik grinnikte en schreef terug: Ik zou, als ik u was, vanavond niet thuis komen zonder nieuwe plant. ;-) 

Caroline verzon een opdracht. De meeste geheimen gaan over relaties, seks, geld, ziekte en psychische moeilijkheden. Tijd om iets te bekennen....

FNWP dook in de pen! 

Ik heb haar voor altijd beloofd. In goede en kwade dagen, in ziekte en gezondheid. Nooit in onze zestig jaren huwelijk heb ik aan die belofte getwijfeld. Elke dag wilde ik als vanzelfsprekend met haar. Samen konden we alles aan. Het verlies van onze pasgeborene, de dood van onze ouders, de breuk met onze jongste zoon, gezamenlijk op pensioen. En nu… zit ik hier. Alleen.
Met afwezige aaien koester ik de gerimpelde hand van mijn echtgenote. Ze slaapt. Mijn blik dwaalt over haar gezicht. Het is ontsiert door het zwart-blauw-paars van haar val. Het oog waarmee ze op de rand van het nachtkastje viel, is nog gezwollen. “Dat komt weer goed, haar gezicht.” Had de lieve verpleegster me toegefluisterd. Komt de rest ook goed?

De avond ervoor hadden we een glas porto gedronken en samen naar de TV gekeken. Niet elk op onze plek, wel naast elkaar. Hoewel het laat was geworden, kroop ik ’s ochtends rond half zeven uit bed. Lucille sliep nog. Ik liet haar begaan. Ik genoot van mijn tijd alleen, dronk mijn koffie extra straf, las in alle rust mijn krant. Toen ze om half negen nog niet beneden was, riep ik onderaan de trap. Zoals vaak kwam er geen antwoord. Mijn Lucille is lief, maar ook potdoof.
Een uur later liep ik al grinnikend de trap op. “Awel, slaapkopke?” Ik begreep het niet, ze lag niet op bed. Mijn hart sloeg tellen over toen ik haar voet naast het frame zag uitsteken. Daar lag ze, naast het bed op de grond, slechts zacht ademend. Ik greep haar bij haar schouder en draaide haar voorzichtig op haar rug. Het was menens. Haar gezicht en haren waren besmeurd met bloed. Dat kwam door de rand van het nachtkastje, begrijp ik nu. Ik riep haar naam: “Lucille, Lucille!”, verviel in gefluister toen ik besefte dat het weinig zin had “Cilleke, mijn cilleke”. Op mijn snelste tempo ben ik naar onze telefoon gelopen. Ik heb de honderd gebeld, de voordeur open gezet en ben terug naar boven gelopen. Ik heb haar warm toegedekt en haar hand gestreeld, zoals nu, tot de ambulanciers arriveerden.
“Hoe lang ligt ze hier al zo?” wou de MUG arts meteen weten. Ik kon alleen mijn schouders ophalen en onsamenhangend stamelen. Ik had niet van mijn koffie en krant mogen genieten. Met loeiende sirenes werden we naar het ziekenhuis gebracht. Het verdikt was zwaar: hersenbloeding, halfzijdig verlamd, ernstige schade waardoor geheugenproblemen. Mijn Cille zou nooit meer zijn wie ze was. 

Haar ontwaken brengt me terug naar het nu. Met verwarde ogen kijkt ze de kamer rond. Haar blik rust bij mij. Mijn hart bonst in mijn keel.
“Ik moet je iets bekennen.” Ik herken mijn eigen stem niet.
Ze fronst haar wenkbrauwen, zwijgt.
Nog niet zo lang geleden hadden we elkaar een tweede belofte gemaakt, bovenop de voor eens en altijd. Als een van ons moest gaan, gaat de ander mee.
“De dokters zeggen dat je naar een rusthuis moet.” Ik proef de vieze nasmaak van mijn woorden. Haar blik blijft onveranderd.
“Cil, ik denk niet” ik slik in een poging de brok in mijn keel te verdrijven “ik denk niet dat ik… dat ik het kan.”
Ze staart me niet begrijpend aan, duwt haar lippen tot spierwit op mekaar.
“Ik wil niet naar het rusthuis.”
Langzaam trek ze haar hand uit de mijne. Haar stem kraakt voor ze spreekt. “Waar heb je het in godsnaam over? En… Wie ben jij eigenlijk?”