1. Het kiemend zaadje
Mijn schrijfcarrière begon op 28 december 2003. Dat moest ik even opzoeken. Dat kan ik ook opzoeken, want op die dag kreeg ik een schrift van de Hema. De eerste bladzijde vulde ik op een speciale manier.
Ik was dus tien en dolgelukkig met een schrift van de Hema. Dat is nu, twintig jaar later, niet anders. Ik moet glimlachen om de herinnering. Ik die plechtig mijn vulpen neem en in mijn mooiste handschrift deze woorden schreef, als waren ze heilig. Vlekken en gekrabbel hoorden in dit boekje niet thuis. Ik kan je alvast verklappen dat het er enkele pagina’s verder al heel anders uitziet.
Het kreeg een naam en ook hierom moet ik glimlachen. Die naam is doorheen de jaren ontelbare keren veranderd. In 2003 was het blijkbaar Funcy. Geen idee hoe ik aan die naam kwam.
Ik begin met een beschrijving van de dag waarop ik het schrift kreeg en noteerde meteen een uitgebreide ‘to do’ lijst.
-Je ziet, Funcy, ik heb nog veel te doen!-
Ik herken mezelf nogmaals in mijn tienjarige ik. Het werd ook meteen duidelijk dat ik toen al schreef. Die specifieke to do (verhaal afschrijven) staat twintig jaar later nog steeds op mijn lijst. Al gaat het ondertussen over een heel ander verhaal dan toen.
De volgende stap in mijn schrijfcarrière volgde al snel. Ik spreidde dekentjes in de tuin, liet me al liggend inspireren door de natuur en de gedichten vloeiden uit mijn vulpen. Ik bracht ze samen in een zelfgemaakte bundel: Gedichten - F.H. Wie goed kijkt, ziet dat ik van plan was een hele reeks uit te geven, want deze kreeg het cijfer één rechtsonder.
Nu ik mijn schrijfsels twintig jaar later herlees, lach ik om hun onschuld, schaam ik me om hoe melig ze zijn en schrik ik van de diepgang. Uit de tientallen gedichten koos ik twee pareltjes om met jullie te delen. Ik laat jullie meteen ook mee genieten van mijn zelfontworpen lay-out.
Klik op de afbeelding om de tekst te vergroten.
Mijn mama
Tot slot: mijn mama, die verdient hier ook een plaatsje. Zonder haar was het nooit begonnen.
Ik groeide op in een huis met boeken in elke kamer, een gezin waar mama opgekruld in de zetel lag te genieten van een (meestal historische) roman. Haar voorkeur voor historisch heeft ze niet doorgegeven, de liefde voor lezen en taal wel. Elk boek verslind ik.
Mijn schrijverszaadje plantte zij: dat dagboekidee kwam van haar.
2. Een stevige stam
Tijdens mijn tienerjaren heb ik stilgelegen. Hoewel ik mijn dagboek nog lange tijd verderzette, weliswaar (én gelukkig) met een andere naam, schreef ik geen poëzie of verhalen. Andere dingen hadden meer prioriteit?
In 2017 startte mijn groeispurt. Ik herlas de young adult 'If I stay" van Gayle Forman en bekeek meteen daarna de film. Mensen die mij goed kennen, weten dat dit één van mijn hobby's is: ik lees een boek, bekijk meteen daarna de verfilming om vervolgens dagenlang te zeuren over hoe slecht de film is. -sorry not sorry-
Zo ook deze keer, maar er was ook iets extra. Dit verhaal bracht ideeën in me los, verhaallijnen die ik onmogelijk kon negeren. Ik begon met het uitwerken van Hayleigh en Matz, mijn allereerste personages. Ze kregen een persoonlijkheid, een familie, een woonplaats en een plot. Mijn eerste boekidee was een feit. Ik was zo enthousiast!
Ik herinnerde me die kinderdroom, gezaaid tussen de pagina's van Funcy: een boek schrijven. Zo'n écht. Eentje dat in de boekhandel ligt en in de bib te vinden is, eentje dat de mensen lezen, eentje dat ooit (slecht) verfilmd wordt? Toch botste ik al snel op mijn eigen grenzen. Wat wist ik nu over schrijven? Lezen, dat kon ik met mijn ogen toe, maar dit was een heel ander verhaal.
Ik schreef me in voor verschillende schrijfcursussen. Het begon met enkele proevertjes: lessen van een paar uur waarin je korte opdrachten kreeg. Net genoeg om je tenen nat te maken en te voelen hoe warm het water was. En het was ZALIG! Ik besloot dat als ik ging schrijven, ik het serieus zou aanpakken. Mijn boekidee verdween naar de achtergrond. Ik schreef me in voor de driejarige opleiding 'Het Schrijfatelier' van de Academie Regio Tienen, gegeven door Petra Thomas. Deze opleiding is gericht op leren in de praktijk. Aan de hand van diverse oefeningen en gerichte, opbouwende feedback, schaaf je je schrijftechniek bij en ontwikkel je een eigen stem als schrijver. Deze opleidingen worden vaak in lokale kunstacademies gegeven. Ik kan het beginnende (én gevorderde) schrijvers alleen maar aanraden.
Een les in het Schrijversatelier zag er als volgt uit: elke donderdagavond kwamen we drie uur samen. Petra gaf ons inspirerende schrijfoefeningen en haalde ons uit onze comfortzone. Op het einde van de les kregen we een huiswerkopdracht mee, die maakten we tegen de volgende keer. Petra voorzag je opdracht van de nodige feedback. De volgende les startte je met het voorlezen van je opdracht en werd die besproken in groep. De groepjes bestonden uit een vijf- à zestal mensen. Elke week deelde je je schrijfsels met dezelfde groep, waardoor er al snel vertrouwen groeide en vriendschappen gesmeed werden.
Het eerste jaar (voor mij schooljaar 2019-2020) was gericht op het inoefenen van schrijftechnieken en het leren kennen van basisbegrippen.
In het tweede schooljaar (2020-2021) maakte ik kennis met verschillende genres en schaafden we de eerder geleerde schrijftechnieken bij. We leerden ook over spanningsopbouw in een verhaal.
Trots als ik was liet ik al mijn huiswerkopdrachten van deze jaren inbinden.
In het derde schooljaar (2021-2022) werkte ik aan een zelfgekozen eindproject. Ik koos ervoor om te werken aan een groot verhaal, mijn tweede boekidee. Zo ontstond 'Ongeopend' - Deel I van 'Wat Ons Bindt'.
3. Woordbloesem
Na twee jaar bij het Schrijfatelier was ik klaar voor iets groots!
Ik had de basistechnieken geleerd, verschillende genres uitgeprobeerd, geëxperimenteerd. Ik had genoeg van kleine schrijfopdrachten. Mijn stam was sterk, ik was klaar om tot bloei te komen. De mogelijkheid om een eindproject te schrijven kwam voor mij als geroepen. Ik wist dan ook meteen wat ik wilde doen.
Nee, Hayleigh en Matz lieten me met rust, het was Martine die de kop op stak en aan mijn mouw bleef trekken.
Martine? Wel...
Martine ontstond ergens rond 2018, toen ik mijn tenen in het schrijfwater aan het doppen was en verschillende (beginners)cursussen volgde. Het was de eerste keer dat ik terecht kwam bij Wisper vzw en Joke Depuydt. De cursus heette "Personages van allerlei pluimage". Ik ging ernaartoe zonder vooraf bestaand idee. Joke gaf ons opdrachten: eerst over het uiterlijk van je personage, dan over het karakter, de familie, de hobby's, enzovoort. Martine ontstond en groeide elke les. Ook haar echtgenoot Dirk stak de kop op. In 2018 was Martine een vrouw van eind de vijftig met een alcoholprobleem. Ze was getrouwd met Dirk, maar hun huwelijk stelde niet veel meer voor: ze waren uit elkaar gegroeid. Martine had een conflict nodig, een reden om zoveel te drinken: dat werd het overlijden van haar zoon Thomas.
Van 2018 tot 2021 dwaalde Martine regelmatig door mijn gedachten. De keuze om verder te gaan met haar verhaal voor mijn eindproject, was dus snel gemaakt. Dirk had nog wat werk nodig, dus ik schreef me opnieuw in voor een cursus over personages bij Joke. Hij kreeg een drukke baan en een vriendin, Helena. Thomas kreeg vorm aan mijn schrijftafel thuis. Hij vertrok op rondreis door Europa en verongelukte op zijn motor. De verhaallijn van het gezin werkte ik uit onder begeleiding van Petra in het Schrijfatelier. Het idee van de brief en het kleinkind kreeg vorm.
Mijn vrienden, familie, collega's en medeschrijvers vormden mijn supporters aan de zijlijn. Zo las ik mijn beste vriendin passages uit mijn schrijfsels voor en tekende zij ondertussen wat ze voor zich zag. Op deze pagina vinden jullie haar visie van Martine, Dirk en Thomas.
Het volledige plot van mijn manuscript 'Wat ons Bindt' ontstond dus in het schooljaar 2021-2022. Mijn eindproject besloeg uiteindelijk het eerste deel van het verhaal en kreeg de titel 'Ongeopend'.
Na drie jaar Schrijfatelier was ik enorm dankbaar voor wat ik geleerd had, maar voelde ik dat ik klaar was voor iets anders. Ik had als schrijver niet langer nood aan wekelijkse schrijfmomenten met kleine opdrachten: ik had geproefd van het grote werk en dat smaakte naar meer. Ik besloot daarom om me niet in te schrijven voor het vervolg van het atelier, maar op zoek te gaan naar manieren om verder te werken aan mijn manuscript.
4. Alleen op pad?
Schrijven is een eenzame hobby. Wanneer de woorden uit mij vloeien zit ik meestal alleen voor mijn schrift met een tas thee en wat rustige muziek. Het was dan ook best eng om te stoppen met Het Schrijfatelier. Zou het me wel lukken alleen verder te gaan met mijn manuscript?
Na drie jaren intensief schrijven, had ik er een belangrijk ding over geleerd: inplannen of het komt er niet van! Dus nog voor het einde van het schooljaar was ik op zoek naar manieren om tijd vrij te maken in mijn agenda om aan het manuscript te werken. Zo verdween mijn droom niet opnieuw naar de achtergrond.
Ik had discipline: in het weekend schreef ik steevast. Lukte het thuis niet omdat ik afgeleid werd (door, oh jawel, het huishouden), dan vertrok ik en ging ik op café. Met mijn schrift, pen en een lekkere thee gingen er uren voorbij. Toch had ik meer nodig en op voorhand nadenken over motiverende activiteiten heeft me hierin enorm geholpen.
Zo ging ik in juli 2022 bijvoorbeeld mee op schrijfweek deluxe in Wange met Wisper vzw en de al eerder genoemde Joke Depuydt. Wat heb ik daarvan genoten! Een hele week tijd om te werken aan je eigen project en dat samen met andere schrijvers. Bovendien was er ook ruimte voor inspirerende oefeningen en feedback van elkaar. En die omgeving! Naast vele woorden op papier, kreeg ik die week nog meer: schrijfvriendinnen, waaronder Gonda en Lyne die me even later zouden introduceren bij de FNWP.
Verbaast het je dat Wange ook in de zomer van 2023 in mijn agenda staat?
De schrijfmotivatie had me stevig te pakken en dat gevoel wou ik vasthouden. Van de schrijvers van Wange kreeg ik een volgende gouden tip: de prozaïsten van Wisper, een schrijfcursus voor gevorderden, gegeven door, jawel, Joke. De prozaïsten komen om de zoveel weken samen. Vooraf sturen ze elkaar enkele pagina's door. Tijdens de bijeenkomst wordt ieders tekst uitgebreid van feedback voorzien. Twee ingrediënten zijn goud waard: de stok achter de deur (ah ja, je moet op tijd pagina's insturen én die dus ook schrijven) en de feedback die je ontvangt. De vriendschap van en aanmoediging door je medecursisten, krijg je er gratis bij. Toen ik zag dat Joke een Lux-versie hiervan plande (een grotere cursus met in de voormiddag feedback geven en in de namiddag schrijftijd) heb ik geen seconde getwijfeld. Het najaar van 2022 en het begin 2023 werden zo gevuld.
Jullie lezen het: deel II van staat stevig op de rails. Hoe ik het nu allemaal verder aanpak, zal ik met jullie delen op deze website.
Tijd voor een rechtzetting: schrijven is een eenzame hobby. Dat is vaak zo, maar alleen op pad? Nee hoor! Hoe meer schrijvers ik leer kennen en tot mijn vrienden kan rekenen, hoe beter ik het begrijp: netwerking is key!
Niet alleen omwille van de vriendschap, aanmoediging en feedback die je kan vragen, maar ook omdat je dat netwerk nodig hebt wanneer je je boek wilt uitgeven bij een erkende uitgeverij. Naast aanmoediging om verder te schrijven aan Dirk en Martine, gaven mijn schrijfvrienden me ook kansen om te grijpen en het duwtje dat ik nodig had om verder te bloesemen:
> Een uitnodiging om lid te worden van de Friday Night Writing Party, een Leuvense schrijfgroep met heel wat pit. Mijn schrijfsels vanop de FNWP-avonden zullen gepost worden op deze pagina.
> Tienen schrijft - een Facebookgroep voor elke Tienenaar (of regiodeler) die schrijft, omdat we met zovelen zijn en elkaar niet kennen. Meer weten? Daaraan koppel ik meteen mijn droom om Shut Up And Writes te organiseren.
> Woordbloesem.be: een website over mezelf als schrijver.