Haar vermoeide, oude botten kraakten toen ze zich in de zwartleren zetel liet zakken. Dit was de perfecte plaats om te blijven wachten tot kleinzoon Louis zijn nieuwe bed gekozen had. Met een klein wuifje naar haar zoon was de afspraak gemaakt: zij zou hier blijven zitten tot het tijd was om haar portemonnee boven te halen.
De stoel die ze had uitgekozen zat goed. De hoogte maakte het gemakkelijk om te gaan zitten en weer recht te staan. De zetel was zo gevormd dat haar lichaam omhelsd werd, zelfs haar benen werden mooi omhuld in speciaal daarvoor gevormde steunen. Aan haar rechterhand merkte ze een reeks knopjes op. Ze zuchtte. ‘Waarom hebben zetels tegenwoordig bedieningspanelen nodig?’ Ze klemde haar handtas tegen haar buik op schoot en liet haar blik nog eens door de meubelzaak dwalen: nog geen teken van zoon- en kleinzoonlief. Haar blik keerde terug naar de felgekleurde knopjes. ‘Eens kijken waar die precies voor zijn, dat kan geen kwaad, toch?’ Vol zelfvertrouwen duwde ze op de grootste knop van de eerste rij. De zetel zoemde zacht en plooide zich uit tot ligstand. Germaine verlegde zich. ‘Dit ligt best aangenaam.’ Met haar vingers vond ze de volgende knop. De stoel begon zacht te trillen. Germaine kreunde. ‘Ooh, precies wat ik nodig heb. Kan dat trillen ook harder?’ Haar vingers vonden de volgende knop en meteen voelde ze de rug van de stoel behaaglijk warm worden. ‘Verkeerd knopje, maar zeker niet onaangenaam.’ Met haar hoofd lichtjes opgetild en één oog half toegeknepen, bestudeerde ze het bedieningspaneel. Al snel vond ze het plusknopje, de vibraties namen toe.
Germaine ging opnieuw liggen en sloot haar ogen. In gedachten volgde ze de trillingen door haar lichaam. Ze leken zich allemaal op één plaats te verzamelen. Germaine kreeg het warm. Een kriebel sloop door haar onderbuik. Een droge mond. ‘Dit kan de bedoeling niet zijn.’ Met een zachte kreun ging Germaine anders liggen, maar de stoel hield koppig vol. Ze wiebelde met haar billen, maar de tinteling wilde niet verdwijnen. ‘Dit komt niet goed’, dacht ze. Haar vingers vlogen over de knoppen op zoek naar de min-knop. Germaine probeerde recht te gaan zitten, maar op die manier werden de trillingen beter voelbaar en door de ligstand van de zetel was rechtstaan geen optie. Germaine kreunde, beet geschrokken op haar lip, kronkelde, begroef haar vingernagels in het leer van de zetel. Gevangen in de trillingen gaf ze zichzelf over aan de duizenden prikkels genot die tussen haar benen gierden. Een gilletje van plezier ontsnapte aan haar lippen.
“Oma, is alles in orde?”
Germaine schrok, keek opzij en staarde in het gezicht van Louis. “Ooh, eum, ja hoor venteke. Oma ligt hier een beetje in die stoel, ziet ge?”
“Ja, dat zie ik. Het is wel ne goeie stoel precies, want ge moest er zo van lachen. Komt ge er nu uit? Papa wil betalen en naar huis.”
Germaine duwde enkele knoppen in. De zetel stopte gehoorzaam met trillen en liet haar terug zitten. Met knikkende knieën en knalrode wangen schuifelde ze even later naar de kassa, waar haar zoon al aan de beurt was. De bestelling van het bed werd geplaatst, het moment van levering besproken.
“Is dat alles?” vroeg het meisje achter de kassa vriendelijk.
Met één handgebaar legde Germaine haar zoon het zwijgen op. “Nee, juffrouw. Ik wil graag zo een stoel.” De blik van het meisje volgde de wijzende vinger van Germaine. “Levering zo snel als mogelijk en ja, daar wil ik gerust voor bijbetalen.”
